Femke Dölle

Hoe het allemaal begon

Net als vele andere jonge meisjes was mijn grootste droom een eigen paard. Mijn ouders wilden geen pony voor mij kopen, want wat als het paarden-virus maar tijdelijk was? Dus zeiden ze: “als je later groot bent en je eigen geld verdiend, kun je een eigen paard kopen.” Maar ik was wel degelijk besmet met het paarden-virus. Iedere pony of paard dat ik zag staan, gaf ik een knuffel en ik las vele paardenboekjes. Vanaf mijn elfde mocht ik dan eindelijk naar de manege voor ponyles. Al snel ging ik op zoek naar een verzorgpony en kwam ik de shetlander Big Foot tegen toen hij een half jaar was. Met hem groeide ik gaandeweg. Bijna iedere dag stapte ik op de fiets door weer en wind om Big Foot te verzorgen; wandelen, fietsen, kunstjes, ik probeerde van alles met hem uit. Toen hij oud en vooral sterk genoeg was kon ik er op zitten en rijden. We hebben samen heerlijke ritjes gemaakt. Al snel was ik te groot voor hem en ging ik met hem mennen. Toen hij vijf werd ging ik verhuizen en dacht ik dat ik hem nooit meer zou zien. Een grote verrassing toen ik hoorde dat Big Foot van mij werd!

Het voelt niet goed

Ondanks dat ik Big Foot had, kriebelde het toch ook wel om zelf weer te kunnen rijden nu ik inmiddels te groot was voor mijn shetlander. Ik ging op zoek naar verzorgpaarden en heb diverse paarden gereden. Helaas werd het paard vaak na verloop van tijd verkocht, wilde de eigenaar zelf weer gaan rijden of klikte het niet qua rijstijlen. Drie jaar lang reed ik op een Friese fokmerrie. Patricia was een jaar of 15 en had een vriendelijk karakter. Ik reed dressuurmatig omdat de eigenaar dat graag wilde, maar alles wat ik deed had een averechts effect op mijn paard. Ik kwam vaak zelf bezweter van het paard dan het paard zelf! De eigenaar vond dat ik maar op les moest. Dat ging een tijdje goed totdat we een andere instructrice kregen. Ik moest dingen doen die me tegen stonden maar waarom precies kon ik niet verwoorden. Het voelde gewoon niet goed. Na 45 minuten strijd met mijn paard en instructrice gaf ik het op en ben ik met de les gestopt. Dat had ik dus 45 minuten eerder moeten doen. Huilend stond ik thuis onder de douche, maar waarom kon ik niet uitleggen. Het voelde niet goed.

Eerste kennismaking met Natural Horsemanship

Toen ik de eigenaar van Patricia vroeg of ik misschien eens iets anders met haar mocht proberen, vond de eigenaar dat gelukkig goed. Ik ben op zoek gegaan naar andere manieren van paardrijden en kwam uit bij natural horsemanship. Ik kwam terecht bij Eva de Vries van Paard & Jij. Haar visie in samenwerking met paarden is dat het paard zich door jou begrepen, gerespecteerd en goed voelt. Er wordt naar het geheel gekeken, dus de combinatie ruiter en paard. Alles op basis van natuurlijk leiderschap. Tijdens mijn eerste les ging er een wereld voor mij open. Dit is het, dit voelt goed! Ik leerde op een hele andere manier omgaan met paarden en naar mezelf te kijken. Na drie jaar Patricia te hebben verzorgd, was daar het moment dat mijn grootste wens in vervulling ging: een eigen paard!

Mijn geluk kon niet meer stuk! Of toch..?

In maart 2012 kwam Mister Big Joy op mijn pad. Eva van Paard & Jij heeft mij geholpen bij de lange zoektocht en zo reed ik voor het eerst met een eigen paard naar huis. Mijn geluk kon niet meer stuk, nu had ik alles! Helaas was de werkelijkheid anders. Joy was ontzetten wantrouwend. De eerste maanden heb ik alleen maar grondwerk met hem gedaan om een band met hem op te bouwen. Na een tijdje kon ik met barebackpad op hem zitten. Na vier maanden ging Joy voor een maand naar Eva voor een training. Ieder weekend was ik bij Paard & Jij op stal om de training mee te volgen en de laatste week bleef ik logeren. Joy deed het geweldig! Urenlang op buitenrit, door de bossen, duinen en door de zee. Het verkeer vond hij niet eng en ook de omgang met andere paarden in een vreemde omgeving ging prima. Na terugkomst mocht hij op zijn oude stal niet meer in de kudde. Joy dekte wel eens en het was erg rustig geweest toen hij weg was, dus nu moest hij apart staan samen met een Fries die hem verachte. Een week later liep Joy kreupel en na een lange rustperiode werd het niet beter. De dierenarts verwees hem door naar de chiropractor maar ook dat hielp niet. Het ging steeds slechter met Joy. Hij werd mager, kreeg schimmel, had een lintworm en toonde weinig levensenergie. Na een gesprek met een dieren communicator had Joy aangegeven waar hij last van had en dat hij weg wilde. Ik verhuisde hem tijdelijk naar een andere stal waar ik dacht dat hij kon opknappen. Fysiek deed hij dat ook, maar geestelijk werd het alleen maar erger. Door zijn kreupelheid kon hij niet met andere paarden spelen en raakte hij geïsoleerd en depressief. Zonder dat ik het zelf door had verslechterde ook mijn mentale toestand. Eindelijk na vele bezoekjes aan de kliniek kwam daar het verlossende antwoord: beide sesambeentjes in zijn achterbenen zijn vervormd. Een duidelijke oorzaak is er niet, maar het kan komen doordat hij op jonge leeftijd western is beleerd en al vele fysieke trucjes moest doen. Revalideren was het advies want een operatie was niet mogelijk. Ik vond het vreselijk om Joy te zien lijden en raakte in een negatieve spiraal. Waarom? Wat als? Hoe komt het later? Ik moest blijven lopen en draven met hem, ondanks dat hij kreupel liep. Het voelde niet goed. Ik was gefrustreerd, verdrietig, boos, onzeker en ga zo maar door. Joy kreeg genoeg van mijn negatieve vibe. Tijdens een wandelingetje in de bak schopte Joy vanuit het niets richting mij en raakte mijn linkerheup. Schreeuwend van de pijn, huilend van de shock, werd ik met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Een gebroken bekkenkam en flink wat gekneusd letsel. Een positieve botbreuk noemen ze het, omdat het niet het heupgewricht is. Dat was nog veel erger geweest. Deze breuk zou vanzelf helen, maar dat kost veel tijd. Ik kon niet meer lopen, had verplicht bedrust en moest langzaam aan revalideren. Fijn: paard én ik in de revalidatie.

Een wijze levensles

Vanuit mijn ziekenhuisbed geregeld dat Joy naar een nieuwe stal kon waar hij samen met andere paarden buiten kon staan en mensen met hem wilden revalideren. Toen ik op krukken kon lopen, kon ik hem eindelijk weer opzoeken en knuffelen. Vier maanden na het ongeluk ben ik weer voorzichtig gaan rijden. Niks geen rondjes in de bak, maar lekker buitenritjes maken. Dat was de beste therapie voor ons beide. Ik ben me verder gaan verdiepen in Natural Horsemanship en kwam terecht bij Eef Veenstra van Het Lage Woud, waar ik nog steeds enthousiast les bij volg. Daarnaast ben ik de opleiding tot Freestyle instructeur gaan doen aan de Freestyle Academie bij Emiel Voest en Chaja Kolthoff.

Achteraf gezien heeft Joy mij steeds gespiegeld en heb ik vele signalen niet gezien of genegeerd. Ik ben hem dankbaar, dankbaar dat hij zo’n geweldige leermeester voor mij is. Onze band is intenser geworden en samen volgen we voor onze persoonlijke ontwikkeling diverse opleidingen en cursussen. Maar bovenal genieten we van elkaar en bewandelen we ons levenspad!